O mijn god, lieve volgertjes!
Het is al 28 april! Dat betekent vertrekkentijd! Na een woelige nacht van de spanning was ik al klaarwakker om 7 uur. Op dat moment wordt er op ons raam geklopt!! Ik schrok me rot! Ons Wild Kimmeke en Zotte Else stonden voor ons poortje! Wij vlug iets aangetrokken (Lars zijn T-shirt) om buiten te kunnen komen. Omdat ze gisteren geen afscheid meer konden nemen en deze ochtend op trip naar Voltzberg vertrokken, wilden ze ons nog eventjes knuffelen! Wat een schatjes!
Er rest ons alleen nog het huisje opruimen en kuisen, alle overschotjes op tafel zetten voor de familie Sheik, alle souveniertjes van de Sheiks in de valies krijgen, boterhammetjes voor op de luchthaven smeren, blogje (van twee dagen geleden :s ) aanvullen, documentjes downloaden om in te vullen in de vlieger, douchen, in het gastenboek schrijven, etc.
Om half 2 zal taxi Mario ons komen halen, wat wil zeggen dat dit mijn laatste blogberichtje is... Ik wil iedereen bedanken om mij zo te steunen deze 3 maanden. Het is niet altijd gemakkelijk geweest en dan is het echt fijn als je weet wie aan je denkt! Ik hoop dat jullie van mijn verhalen genoten hebben. Voor mij was het alleszins onvergetelijk!
Gegroet,
Eline
maandag 28 april 2014
zondag 27 april 2014
Dag 83
Dag lieve volgertjes!
Vandaag is onze laatste volledige dag in Suriname al aangebroken. Deze ochtend ben ik al vroeg opgestaan om stapeltjes te maken, mijn koffer vanonder het stof onder mijn bed te halen, alles te verzamelen en al wat in te pakken. Omdat we toch niet zo goed zijn in afscheid nemen en omdat een paar de avond ervoor niet konden, hadden we iedereen toch nog maar eens uitgenodigd in Broki voor een brunch (om 12 uur). Voor de laatste keer vertrokken we met de fiets zodat we nadien met 'de meisjes' konden meerijden om de fiets te gaan inleveren bij Blauwgrond. Nog een laatste keer bakken in de zon op de fiets deed ons ontzettend deugd...
De planning was eigenlijk om erna thuis onze koffers te pakken en ... dat was het. Dat kon toch niet zijn! Omdat we nog altijd niet beter geworden waren in afscheid nemen, nodigden we iedereen als afsluiter uit om 19 uur bij het zwembad van de Amerikanen.
Vanaf nu is er van alles een laatste keer. Om 18 uur wilden we gauw nog ons laatste avondmaal klaarmaken: spaghetti met kaassaus, natuurlijk. Maar er kwam enkel vuil water in een 'pisstraaltje' uit de kraan en ook de elektriciteit was uitgevallen. Nog eens aankloppen bij mama Sheik, maar het bleek dat heel Paramaribo plat lag. Eva begon meteen een beetje te flippen dat we morgen niet zouden kunnen opstijgen. Maar na een half uurtje was alles weer in orde. Ondertussen waren we al beginnen koken met flessenwater. En het was weer overheerlijk. Janne en Stein kunnen dat beamen, want ze bleven even bij ons voor we samen een taxi namen. Ik kreeg het echt moeilijk in de auto. Het raampje was open, ik genoot van de warme bries op m'n snoet, de sfeer van de stad, de palmbomen boven de daken en de leukste mensjes die ik zo hard ga missen. Een laatste plonsje, leuke babbels, fantastische vrienden en een pizza'tje maakten onze laatste avond compleet!
Alhoewel, niet iedereen was er. Blijkbaar was Sarah thuis ineengezakt en spastische bewegingen beginnen maken. Gelukkig waren Else, Kim en Simone er snel bij om haar naar spoed te brengen. Omdat de elektriciteit van de hele stad plat lag, moesten ze lang wachten voor de bloedresultaten van het labo. Ze mocht uiteindelijk naar huis en morgen terugkomen voor het resultaat. We hopen allemaal dat ze snel beter wordt! Jammer genoeg konden we van hen dus geen definitief afscheid nemen. Maar we spreken zeker nog af in België voor een reünie!!
Knuf!
Vandaag is onze laatste volledige dag in Suriname al aangebroken. Deze ochtend ben ik al vroeg opgestaan om stapeltjes te maken, mijn koffer vanonder het stof onder mijn bed te halen, alles te verzamelen en al wat in te pakken. Omdat we toch niet zo goed zijn in afscheid nemen en omdat een paar de avond ervoor niet konden, hadden we iedereen toch nog maar eens uitgenodigd in Broki voor een brunch (om 12 uur). Voor de laatste keer vertrokken we met de fiets zodat we nadien met 'de meisjes' konden meerijden om de fiets te gaan inleveren bij Blauwgrond. Nog een laatste keer bakken in de zon op de fiets deed ons ontzettend deugd...
De planning was eigenlijk om erna thuis onze koffers te pakken en ... dat was het. Dat kon toch niet zijn! Omdat we nog altijd niet beter geworden waren in afscheid nemen, nodigden we iedereen als afsluiter uit om 19 uur bij het zwembad van de Amerikanen.
 |
| Mikey en Matthew |
Vanaf nu is er van alles een laatste keer. Om 18 uur wilden we gauw nog ons laatste avondmaal klaarmaken: spaghetti met kaassaus, natuurlijk. Maar er kwam enkel vuil water in een 'pisstraaltje' uit de kraan en ook de elektriciteit was uitgevallen. Nog eens aankloppen bij mama Sheik, maar het bleek dat heel Paramaribo plat lag. Eva begon meteen een beetje te flippen dat we morgen niet zouden kunnen opstijgen. Maar na een half uurtje was alles weer in orde. Ondertussen waren we al beginnen koken met flessenwater. En het was weer overheerlijk. Janne en Stein kunnen dat beamen, want ze bleven even bij ons voor we samen een taxi namen. Ik kreeg het echt moeilijk in de auto. Het raampje was open, ik genoot van de warme bries op m'n snoet, de sfeer van de stad, de palmbomen boven de daken en de leukste mensjes die ik zo hard ga missen. Een laatste plonsje, leuke babbels, fantastische vrienden en een pizza'tje maakten onze laatste avond compleet!
Alhoewel, niet iedereen was er. Blijkbaar was Sarah thuis ineengezakt en spastische bewegingen beginnen maken. Gelukkig waren Else, Kim en Simone er snel bij om haar naar spoed te brengen. Omdat de elektriciteit van de hele stad plat lag, moesten ze lang wachten voor de bloedresultaten van het labo. Ze mocht uiteindelijk naar huis en morgen terugkomen voor het resultaat. We hopen allemaal dat ze snel beter wordt! Jammer genoeg konden we van hen dus geen definitief afscheid nemen. Maar we spreken zeker nog af in België voor een reünie!!
Knuf!
zaterdag 26 april 2014
Dag 82
Dag lieve volgertjes!
Gisteren heb ik flink tot half 1 's nachts gewerkt aan m'n paper. Dikke duim.
Maar ook vandaag heb we ons best gedaan en nog een dagje doorgewerkt. Het einde is in zicht, enkel nog de finishing touch...
's Avonds hadden we onze hele vriendengroep uitgenodigd die we hier gemaakt hebben voor een afscheidsdrink in Broki. Het was heel gezellig. :)
Gisteren heb ik flink tot half 1 's nachts gewerkt aan m'n paper. Dikke duim.
Maar ook vandaag heb we ons best gedaan en nog een dagje doorgewerkt. Het einde is in zicht, enkel nog de finishing touch...
's Avonds hadden we onze hele vriendengroep uitgenodigd die we hier gemaakt hebben voor een afscheidsdrink in Broki. Het was heel gezellig. :)
Morgen is onze laatste dag! AAAAAAH!
vrijdag 25 april 2014
Dag 81
Dag lieve volgertjes!
Gisteren was het voor de laatste keer genieten in Havana. En jah, ik werd er al emotioneel van! Toen we met pijn in ons hart afscheid hadden genomen van de overgebleven kern, speelden ze toevallig 'Het is een nacht' van onze goede vriend Guus. We renden terug naar binnen en kweelden mee met het lied alsof het onze laatste avond in Paramaribo was. Wat ga ik die topwijven zo missen! Er vloeiden stiekem zelfs een paar traantjes van mijnentwege.
's Avonds grote man is 's morgens productieve Eline. Vandaag hebben we weer een hele dag hard gewerkt aan onze bachelorproef. We willen deze zeker af krijgen voor we naar huis vertrekken, want eens we thuis zijn zullen we er door stage geen tijd meer voor hebben. En ik mag mezelf een schouderklopje geven want ik ben weer een heel stuk opgeschoten!
Deze namiddag kwam mama Sheik langs om het huis eens te controleren. Na een kijkje in alle kamers en onder het kleed van de zetel, werd alles goedgekeurd. Enkel de lamp van de badkamer moest vervangen worden. Nog enkele afspraken voor we naar huis vertrekken en we kregen nog een mooi aandenken aan ons verblijf hier bij de Sheiks: een houten indiaantje met mooie wensen en alle namen. Dankjewel!
Ondertussen was het weer tijd om te koken. Toen we de bara's van gisteren wilden opwarmen, merkten we dat de microgolfoven was uitgevallen! Breek nou m'n klomp... Mama Sheik was net alles komen checken. Wij terug naar boven. Terug beneden, bleek dat het oventje het ook niet meer deed zoals het moest. Het kwam dus uit dat het stopcontact in de keuken het niet meer doet. Even rapporteren op het 1e verdiep. Met een verlengkabel van de bijkamer, marcheerde alles perfect! Met onze opgewarmde bara's en bruschetta'kes konden we ons neerploffen voor een stukje van de film 'Snowwhite and the huntsman'. Nu merkte Eva op dat het licht en de ventilator in de living ook niet meer wilde meewerken. Het lot heeft door dat we hier onze laatste dagen doorbrengen, denk ik. Morgen zal er dus wat gesleuteld moeten worden in de elektriciteitskast op Eva's kamer...
En de avond ging maar door met werken, werken, werken. Laat ons hopen dat ik nog steeds op de goeie weg ben!
Bossies en Brassas
Gisteren was het voor de laatste keer genieten in Havana. En jah, ik werd er al emotioneel van! Toen we met pijn in ons hart afscheid hadden genomen van de overgebleven kern, speelden ze toevallig 'Het is een nacht' van onze goede vriend Guus. We renden terug naar binnen en kweelden mee met het lied alsof het onze laatste avond in Paramaribo was. Wat ga ik die topwijven zo missen! Er vloeiden stiekem zelfs een paar traantjes van mijnentwege.
's Avonds grote man is 's morgens productieve Eline. Vandaag hebben we weer een hele dag hard gewerkt aan onze bachelorproef. We willen deze zeker af krijgen voor we naar huis vertrekken, want eens we thuis zijn zullen we er door stage geen tijd meer voor hebben. En ik mag mezelf een schouderklopje geven want ik ben weer een heel stuk opgeschoten!
Deze namiddag kwam mama Sheik langs om het huis eens te controleren. Na een kijkje in alle kamers en onder het kleed van de zetel, werd alles goedgekeurd. Enkel de lamp van de badkamer moest vervangen worden. Nog enkele afspraken voor we naar huis vertrekken en we kregen nog een mooi aandenken aan ons verblijf hier bij de Sheiks: een houten indiaantje met mooie wensen en alle namen. Dankjewel!
Ondertussen was het weer tijd om te koken. Toen we de bara's van gisteren wilden opwarmen, merkten we dat de microgolfoven was uitgevallen! Breek nou m'n klomp... Mama Sheik was net alles komen checken. Wij terug naar boven. Terug beneden, bleek dat het oventje het ook niet meer deed zoals het moest. Het kwam dus uit dat het stopcontact in de keuken het niet meer doet. Even rapporteren op het 1e verdiep. Met een verlengkabel van de bijkamer, marcheerde alles perfect! Met onze opgewarmde bara's en bruschetta'kes konden we ons neerploffen voor een stukje van de film 'Snowwhite and the huntsman'. Nu merkte Eva op dat het licht en de ventilator in de living ook niet meer wilde meewerken. Het lot heeft door dat we hier onze laatste dagen doorbrengen, denk ik. Morgen zal er dus wat gesleuteld moeten worden in de elektriciteitskast op Eva's kamer...
En de avond ging maar door met werken, werken, werken. Laat ons hopen dat ik nog steeds op de goeie weg ben!
Bossies en Brassas
woensdag 23 april 2014
Dag 80
Dag lieve volgertjes!
Deze morgen zijn we met mama Sheik gaan shoppen in de Chinese winkels. Ik ben toch met een enkelbandje, een kleedje, een broek en een bloesje naar huis gekomen. Na het shoppen zijn we een echte roti gaan eten. Dat moesten we toch zeker gegeten hebben voor we naar huis gingen dus dat schrappen we ook weeral van ons to do-lijstje.
Mama Sheik bracht ons meteen naar Tjitra want het is tijd voor onze eindevaluatie. Het was eigenlijk echt een fijn weerzien en ik moet zeggen: we hadden geen betere evaluatie kunnen wensen! Dankjewel, SPS!
Vanavond een verjaardagsfeest voor ons Sophie en dan nog 3 dagen flink werken voor we naar huis vertrekken. 'tZal er vlug zijn!
Deze morgen zijn we met mama Sheik gaan shoppen in de Chinese winkels. Ik ben toch met een enkelbandje, een kleedje, een broek en een bloesje naar huis gekomen. Na het shoppen zijn we een echte roti gaan eten. Dat moesten we toch zeker gegeten hebben voor we naar huis gingen dus dat schrappen we ook weeral van ons to do-lijstje.
Mama Sheik bracht ons meteen naar Tjitra want het is tijd voor onze eindevaluatie. Het was eigenlijk echt een fijn weerzien en ik moet zeggen: we hadden geen betere evaluatie kunnen wensen! Dankjewel, SPS!
Vanavond een verjaardagsfeest voor ons Sophie en dan nog 3 dagen flink werken voor we naar huis vertrekken. 'tZal er vlug zijn!
Kus!
Dag 79
Dag lieve volgertjes!
Omdat we vorige keer te laat bij Peperpot waren met papa, spraken we met de meisjes af om het vandaag nog eens te proberen maar dan met de fiets en ietsje vroeger op de dag. We vertrokken dus om 10 uur met de fiets aan waterkant waar we direct onze fietsen in de boot laadden. Na een halfuurtje varen en SRD 30 waren we al aan de overkant. Van daaruit fietsten we een 3 kwartiertjes naar het natuurpark Peperpot.
Omdat ik tussen 13u en 15u een afspraak had met mevrouw Del Prado, de kokkin van Sint-Elisabeth 2, moest ik jammer genoeg vroeger de terugrit aanvatten. Gelukkig ziet Eva mij zo graag dat ze mij hierin wilde escorteren ;-) Samen uit, samen thuis. Voor we vertrokken, had Eva het ingenieuze idee om nog een flesje water te kopen voor onderweg want het beloofde een warme fietstocht te worden!
Thuisgekomen was het nog even omkleden, het adres verifiëren en een taxietje bellen. Wanneer we eindelijk toekwamen bij het huis van mevrouw Del Prado, keken Eva en ik elkaar met open mond aan. Wat een villa! Voor het witte huis zat een bewaker die dag en nacht het eigendom beveiligt. De dochter gaf aan dat de mama nog bezig was met koken dus dat we even plaats mochten nemen bij de 3 auto's. Na een tijdje kwam mevrouw Del Prado zelf kennis maken. Ik vroeg haar dingen zoals haar specifieke functieomschrijving, de organisatie van de naschoolse opvang, de financiering door de overheid en de richtlijnen vanuit het ministerie. Na een tijdje zoeken vond ze haar bundeltje met alle voorschriften waaraan ze zich als onderneemster keukenhouder moet houden (de hygiëne, de menu, de proporties, de bereidingswijze, etc.). Gelukkig mocht ik er foto's van nemen zodat ik het thuis op m'n gemakje kan doorlezen en als bijlage invoegen bij mijn paper. Geslaagd!
Omdat we uit pure noodzaak al een week leven op toasten met choco, reden we naar de supermarkt. We moesten voor die laatste 4 dagen toch iets deftigs in huis hebben. We vonden het allebei wel spannend om in te schatten wat we nog nodig hadden en om telkens 'de laatste keer' flesjes water in te laden en 'de laatste keer' een bus melk, etc. Het begint nu echt wel af te korten...
's Avonds kon ik nog even skypen met ons omaatje die haar laptop had meegenomen naar ons thuis. Ik merk dat het thuisfront nu ook echt wel begint af te tellen. Het zal wat te proper en rustig in huis zijn ;-)...
We hadden om 19u met de meisjes in Souposo afgesproken want daar zouden ze tafelen een mevrouw van 73 die sinds haar 50e de wereld rondreist! Het was een heel moedige vrouw die al heel veel gezien en geleerd heeft. Echt leuk om haar verhalen te horen! Ik hoop ook als een wijzere vrouw met veel verhalen terug naar België te keren...
Knuffels!
Omdat we vorige keer te laat bij Peperpot waren met papa, spraken we met de meisjes af om het vandaag nog eens te proberen maar dan met de fiets en ietsje vroeger op de dag. We vertrokken dus om 10 uur met de fiets aan waterkant waar we direct onze fietsen in de boot laadden. Na een halfuurtje varen en SRD 30 waren we al aan de overkant. Van daaruit fietsten we een 3 kwartiertjes naar het natuurpark Peperpot.
We wandelden op het paadje tussen de fauna en flora. We zagen vele aapjes, leguanen, salamanders, een reuzenslak, etc.
We namen ook wat foto's voor in de Flair...
Omdat ik tussen 13u en 15u een afspraak had met mevrouw Del Prado, de kokkin van Sint-Elisabeth 2, moest ik jammer genoeg vroeger de terugrit aanvatten. Gelukkig ziet Eva mij zo graag dat ze mij hierin wilde escorteren ;-) Samen uit, samen thuis. Voor we vertrokken, had Eva het ingenieuze idee om nog een flesje water te kopen voor onderweg want het beloofde een warme fietstocht te worden!
Thuisgekomen was het nog even omkleden, het adres verifiëren en een taxietje bellen. Wanneer we eindelijk toekwamen bij het huis van mevrouw Del Prado, keken Eva en ik elkaar met open mond aan. Wat een villa! Voor het witte huis zat een bewaker die dag en nacht het eigendom beveiligt. De dochter gaf aan dat de mama nog bezig was met koken dus dat we even plaats mochten nemen bij de 3 auto's. Na een tijdje kwam mevrouw Del Prado zelf kennis maken. Ik vroeg haar dingen zoals haar specifieke functieomschrijving, de organisatie van de naschoolse opvang, de financiering door de overheid en de richtlijnen vanuit het ministerie. Na een tijdje zoeken vond ze haar bundeltje met alle voorschriften waaraan ze zich als onderneemster keukenhouder moet houden (de hygiëne, de menu, de proporties, de bereidingswijze, etc.). Gelukkig mocht ik er foto's van nemen zodat ik het thuis op m'n gemakje kan doorlezen en als bijlage invoegen bij mijn paper. Geslaagd!
Omdat we uit pure noodzaak al een week leven op toasten met choco, reden we naar de supermarkt. We moesten voor die laatste 4 dagen toch iets deftigs in huis hebben. We vonden het allebei wel spannend om in te schatten wat we nog nodig hadden en om telkens 'de laatste keer' flesjes water in te laden en 'de laatste keer' een bus melk, etc. Het begint nu echt wel af te korten...
 |
| de worteltjestaart waar we elke week naar kijken |
's Avonds kon ik nog even skypen met ons omaatje die haar laptop had meegenomen naar ons thuis. Ik merk dat het thuisfront nu ook echt wel begint af te tellen. Het zal wat te proper en rustig in huis zijn ;-)...
We hadden om 19u met de meisjes in Souposo afgesproken want daar zouden ze tafelen een mevrouw van 73 die sinds haar 50e de wereld rondreist! Het was een heel moedige vrouw die al heel veel gezien en geleerd heeft. Echt leuk om haar verhalen te horen! Ik hoop ook als een wijzere vrouw met veel verhalen terug naar België te keren...
Knuffels!
dinsdag 22 april 2014
Dag 78
Dag lieve volgertjes!
Deze ochtend was het eventjes pieken toen de wekker om 04u45 me wakker schudde. Maar het was voor een goed doel want om 06u00 vertrokken we met z'n negenen aan 't Vat voor een dagtrip naar Sipaliwini. Dit is een redelijk zuidelijk district van Suriname dus was het toch wel 3 uurtjes rijden met de bus... Op de planning stond raften, ziplinen, abseilen en een traditioneel dorpbezoek. Dat belooft!
Toen we toekwamen, mochten we meteen onze bikinietjes, zwemvest en helm aandoen. Met de peddel in de hand, kwamen we dan door de ganse stroomversnelling. 't Is te zeggen: iedereen behalve Annelies want die was tijdens de eerste waterval al over boord gevlogen. Gelukkig had ze het touw van het bootje nog vast en konden we ze snel weer in de boot trekken!
We konden wat bekomen in het dorpje Lobi Lafu wat Liefde Lacht betekent. Mooi hé!
Wij mochten als eerste groep van 5 de gespen en veiligheidsbroekjes aantrekken. De rest kon nog even genieten van het prachtige uitzicht en de zwemgelegenheid in de rivier. Ik ben blij dat ik toch al eens een kabelbaan had gedaan in Berg En Dal, want bij dit parcours moesten we alles zelf doen! We kregen de veiligheidsinstructies en probeerden het eerst zelf uit bij een oefenplatform. Dat ging al goed dus we mochten van start gaan. Ik moet toegeven dat ik het deze keer wel een stuk enger vond omdat de platformen en de ladders aan de bomen gemaakt waren van houten planken en takken. Dat maakt het toch wel spannend en avontuurlijk. Het gaf een echte kick en we waren heel geconcentreerd zodat we telkens de voorschriften juist opvolgden. Na 9 kabelbanen kwamen we bij een soort van liaan waar we om beurten aan vastgemaakt werden. Het was even knopje omdraaien, op het platform staan, springen en schommelen maar! Wat een vrijheid!
Om ons een beetje af te koelen en het angstzweet weg te spoelen, was het onze beurt om de Surinamerivier te trotseren. Het doet echt wat met je om in zo'n natuur terecht te komen.
Het volgende was het abseilen. Omdat ik vandaag mijn grenzen echt al verlegd heb qua hoogtevrees, liet ik deze kelk graag aan mij voorbijgaan. Ik wilde gerust de taak van fotograaf op mij nemen. Eerst natuurlijk een oefensessie op de helling vooraleer mijn vriendjes zich van het platform van de hoogste boom wagen. Met de 'duim in de kont'-regel probeerden ze van de hindernis (het bankje) naar beneden rappellen met de juiste techniek. Bij de ene verliep dit al wat vlotter dan de andere. En dan door naar het echte werk: klimmen op een boom van 12 meter hoogte en je laten zakken. Wat ben ik fier op mijn maatjes! Ze hebben dat supergoed gedaan!
De tijd vliegt wanneer je je amuseert! Het was ondertussen al 17u en we moesten nog verder raften naar het dorp. We vliegen er in: patat! De coördinatie was niet altijd ons sterkste punt. We hebben vaak de waterkant gezien en zijn af en toe wel eens op rotsen, takken of in de bosjes beland. Maar geen nood, met onze gids Mit kregen we steeds duidelijke richtlijnen. Uitgeput kwamen aan in een dorpje in Brokopondo. We leerden de bewoners kennen en hun typische gebruiken, rituelen, natuur en leefgewoonten. Er restte ons enkel nog de Surinamerivier overvaren met een plaatselijke boot (en zijn bootsmannen) die ons naar de overkant bij ons busje bracht.
Uitgehongerd werden we bedeeld met zakjes chips, snoep en een flesje Fernandes. Zo gaat dat hier in Suriname als avondmaal. Nog even meerijden met de meisje om alle fotootjes op stick te zetten en weer naar huis waar het blogje ons staat op te wachten.
Geniet ze!
Deze ochtend was het eventjes pieken toen de wekker om 04u45 me wakker schudde. Maar het was voor een goed doel want om 06u00 vertrokken we met z'n negenen aan 't Vat voor een dagtrip naar Sipaliwini. Dit is een redelijk zuidelijk district van Suriname dus was het toch wel 3 uurtjes rijden met de bus... Op de planning stond raften, ziplinen, abseilen en een traditioneel dorpbezoek. Dat belooft!
Toen we toekwamen, mochten we meteen onze bikinietjes, zwemvest en helm aandoen. Met de peddel in de hand, kwamen we dan door de ganse stroomversnelling. 't Is te zeggen: iedereen behalve Annelies want die was tijdens de eerste waterval al over boord gevlogen. Gelukkig had ze het touw van het bootje nog vast en konden we ze snel weer in de boot trekken!
We konden wat bekomen in het dorpje Lobi Lafu wat Liefde Lacht betekent. Mooi hé!
Wij mochten als eerste groep van 5 de gespen en veiligheidsbroekjes aantrekken. De rest kon nog even genieten van het prachtige uitzicht en de zwemgelegenheid in de rivier. Ik ben blij dat ik toch al eens een kabelbaan had gedaan in Berg En Dal, want bij dit parcours moesten we alles zelf doen! We kregen de veiligheidsinstructies en probeerden het eerst zelf uit bij een oefenplatform. Dat ging al goed dus we mochten van start gaan. Ik moet toegeven dat ik het deze keer wel een stuk enger vond omdat de platformen en de ladders aan de bomen gemaakt waren van houten planken en takken. Dat maakt het toch wel spannend en avontuurlijk. Het gaf een echte kick en we waren heel geconcentreerd zodat we telkens de voorschriften juist opvolgden. Na 9 kabelbanen kwamen we bij een soort van liaan waar we om beurten aan vastgemaakt werden. Het was even knopje omdraaien, op het platform staan, springen en schommelen maar! Wat een vrijheid!
Om ons een beetje af te koelen en het angstzweet weg te spoelen, was het onze beurt om de Surinamerivier te trotseren. Het doet echt wat met je om in zo'n natuur terecht te komen.
Het volgende was het abseilen. Omdat ik vandaag mijn grenzen echt al verlegd heb qua hoogtevrees, liet ik deze kelk graag aan mij voorbijgaan. Ik wilde gerust de taak van fotograaf op mij nemen. Eerst natuurlijk een oefensessie op de helling vooraleer mijn vriendjes zich van het platform van de hoogste boom wagen. Met de 'duim in de kont'-regel probeerden ze van de hindernis (het bankje) naar beneden rappellen met de juiste techniek. Bij de ene verliep dit al wat vlotter dan de andere. En dan door naar het echte werk: klimmen op een boom van 12 meter hoogte en je laten zakken. Wat ben ik fier op mijn maatjes! Ze hebben dat supergoed gedaan!
De tijd vliegt wanneer je je amuseert! Het was ondertussen al 17u en we moesten nog verder raften naar het dorp. We vliegen er in: patat! De coördinatie was niet altijd ons sterkste punt. We hebben vaak de waterkant gezien en zijn af en toe wel eens op rotsen, takken of in de bosjes beland. Maar geen nood, met onze gids Mit kregen we steeds duidelijke richtlijnen. Uitgeput kwamen aan in een dorpje in Brokopondo. We leerden de bewoners kennen en hun typische gebruiken, rituelen, natuur en leefgewoonten. Er restte ons enkel nog de Surinamerivier overvaren met een plaatselijke boot (en zijn bootsmannen) die ons naar de overkant bij ons busje bracht.
Uitgehongerd werden we bedeeld met zakjes chips, snoep en een flesje Fernandes. Zo gaat dat hier in Suriname als avondmaal. Nog even meerijden met de meisje om alle fotootjes op stick te zetten en weer naar huis waar het blogje ons staat op te wachten.
Geniet ze!
Abonneren op:
Posts (Atom)