Omdat het buiten prachtig weer was en we toch eens moesten genieten van de fietsen die nu allemaal perfect (zouden moeten) marcheren, maakten we een fietstocht. We fietsten langs de hoofdstraten in het centrum van Paramaribo, wat dus ook wel de drukste betekent. Ik was toch wat geruster wanneer we met papa in de rustigere wijken op blauwgrond reden. Het einddoel was een plonsje in Martinus, want afkoeling konden we echt wel gebruiken na zo'n fietstochtje op het heetste van de dag!
Het is echt opvallend hoe rustig het is om met papa op straat te komen. De macho's krijgen meteen veel minder noten op hun zang. Het is echt eens een adempauze voor ons om buiten te komen zonder aangesproken te worden!
Met een mooi kleurtje en een wit kleedje (om het kleurtje te accentueren natuurlijk ;-) ) zijn we volledig klaar voor een afscheidsavondje van Lize, de vroedvrouw. Ze had de hele bende uitgenodigd in Havana. Aanvankelijk was het een fantastisch idee, de uitvoering ervan ging echter niet zo vlot. Toen we met een groep van een 20-tal man door de security gingen, merkten we dan niet iedereen door mocht. Blijkbaar was er een nieuwe regel in Havana die je verbiedt om op slippers te komen. Eva en een ander meisje mochten dus niet door. Al gauw zetten we een reddingsactie op poten, deden Lore en ik onze sandalen uit en gaven ze mee aan 2 jongens die ze naar de 2 meiden smokkelden. Dat was niet zo'n groot succes. De jongens werden gewoon tegengehouden en mochten niet meer naar binnen. Daar stonden we dan boven op de dansvloer zo onopvallend mogelijk te dansen in het donker om de security niet aan ons been te krijgen in afwachting van de 2 dames die met onze sandalen alsnog naar binnen zouden komen. Tevergeefs, Lore kreeg een bericht van Eva met de vraag om met mij naar beneden te komen. Op onze blote voeten naar beneden gaan was geen optie dus leenden we van 2 andere meisjes een paar sandalen. Met geleende schoenen kwamen we beneden. Eva vertelde dat ze ondertussen naar huis was gegaan om haar sandalen te halen en dat Vincent niet meer binnen mocht. Met een schuldgevoel probeerde ze de security te overtuigen van Vincent zijn onschuld. Resultaat, ze mochten beiden niet meer binnen. Ondertussen had ik het meisje teruggevonden die mijn sandalen in een zakje had. Uiteindelijk is het gelukt om die meegesmokkeld te krijgen naar boven. Lize zat in zak en as buiten omdat haar afscheid zo in duigen was gevallen. 't Is zonde! Ik opnieuw naar boven om de geleende schoenen te wisselen en mijn gesmokkelde sandalen weer aan te trekken. Terwijl de rest boven aan het feesten was, besloten we met het groepje dat beneden bij Lize stond om elders dan maar een fijne avond te beleven. Zo gezegd, zo gedaan. Vincent was zo gastvrij om zijn huis open te stellen voor ons. Lizeke, we halen het zeker nog eens in hoor, meid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten