Na toch wel een emotionele rit naar Schiphol konden we meteen onze ruimbagage afzetten. Dat gaf mijn ouders, Lars en de ouders van Eva ineens de gelegenheid om een sjatje koffie te gaan drinken. Nog even gecheckt bij de balie van de toeristenkaarten, maar zoals verwacht waren we met alles al in orde. ;-)
Nog even genieten van het luchthavenpanorama, een hapje eten en om 12h40 was het dan toch tijd om afscheid te nemen bij Gate F07. Aan dikke kussen en knuffels geen gebrek en in m'n ooghoek nog een klein traantje weggepinkt. Toen we iedereen uitgezwaaid hadden, vielen Eva en ik elkaar al huilend in de armen omdat we geen ouders of vriendjes meer hadden. *knipoog naar papa*
Daarna huppelden we vrolijk naar de paspoortcontrole waar immens lange wachtrijen stonden.
Paramaribo is kennelijk een zeer gegeerde stageplaats. Om KLM te verzekeren dat we geen moordlustige terroristen zijn, legden we toch maar gewillig onze handbagage op de band. Ondanks de vlekkeloze fouillering werden we toch tegengehouden. De douaniers haalden een doosje uit Eva haar koffertje dat absoluut niet mee mocht. Aangezien het een cadeautje was van haar liefste vriendinnen dat ze pas bij aankomst mocht openen, hield ze haar handen voor de ogen en haalden de douaniers het moordwapen uit het pakje. Meisjes, het was een mooi zakmes, hoor. Maar de luchthaven vond het nog mooier en heeft het in beslag genomen. :-p
(En Eva zich maar zorgen maken over de schaar die mogelijks nog in haar pennenzak zat.)
Wat een vliegtuig! Toch verbazingwekkend hoe zo'n mastodont zichzelf in de lucht houdt! Al snel vonden we ons plaatsje in de dubbeldekker. Eva bedacht zich dat 22K en 23K twee zitjes aan een raampje zijn achter elkaar. Gelukkig bood een lieve meid aan om te wisselen zodat we toch naast elkaar konden zitten. Naast ons zat een superlieve Surinamer die in Nederland woont en jammer genoeg naar zijn thuisland moest vliegen omdat zijn oma op sterven lag. De kok pitte duidelijk niet want hij had veel werk. Kennelijk waren er enkele technische problemen aan het vliegtuig en kwam een passagier niet opdagen waardoor diens bagage nog van het vliegtuig gehaald moest worden. Enfin, na 3 kwartier konden we toch opstijgen.
Vele gesprekken, korte wandelingetjes, plas- en knabbelpauzes volgden...
Na 9 uur en 35 minuten vliegen, konden we echt niet wachten om van het vliegtuig te stappen en onszelf letterlijk en figuurlijk onder te dompelen in de warme Surinaamse (atmo)sfeer. En wie kwamen we daar tegen?! De Jan, bijgod! Eva kon het natuurlijk niet laten om een kiekje met hem te nemen. De reactie was behoorlijk... euhm... enthousiast(!). Maar Eva was dan toch content. :-p
Nu nog een laatste paspoortcontrole, bagage terugvinden en hopen dat iemand met een bordje 'Eva en Eline' klaarstaat. Helaas. Dus belden we naar Tjitra Bhulai, de vertegenwoordiger van Stichting Projecthulp Suriname die het vervoer naar het gastgezin zou regelen. Gelukkig kregen we snel een chauffeur toegewezen wanneer we ons bij balie 32 aanmeldden. Daar is 'ie dan, onze eerste Surinaamse vriend: Ludwig Martin. Hij vertelde ons meteen zijn levensverhaal. We hadden toch tijd en zo gaat dat nu eenmaal in Suriname. Tjitra belde ons voor enkele afspraken voor morgen. Alleen is het niet zo handig wanneer de verbinding verbroken wordt wegens te weinig beltegoed. Gelukkig deelde de chauffeur gratis simkaarten uit waarop we wat SRD (Surinaamse Dollars) konden zetten. Na de rest van het telefoontje en nog een kleine fotoshoot konden we dan toch richting de Sheikfamilie vertrekken.
De rit op zich was een hele belevenis. In Suriname rijden ze links. Alle.. in principe toch. Het busje reed meer in het midden dan wat anders. Ons Eva'ke heeft toch vaak naar mijnen arm gegrepen wanneer tegenliggers ook niet echt geneigd waren om op hun eigen baanvak te blijven. Spannend! In de auto leerden we ook een nieuwe Surinaamse vrucht kennen: de awara (of zoiets). Leek een beetje op een lychee, maar dan zonder pit.
Het was een uurtje rijden van Luchthaven Zanderij naar Paramaribo centrum. Jammer dat we niet veel van de stad konden zien aangezien het al half 11 was (in Surinaamse tijd welteverstaan dus voor ons eigenlijk al half 3 's nachts). Maar bij alles wat we zagen, zeiden we toch 'Waw!'.
Aangekomen bij Loris thuis, werden we ontvangen als koninginnen. Als eerste werk gaven natuurlijk het cadeautje van Anke en Wouter af. We kregen een uitgebreide rondleiding op het gelijkvloers waarna we meteen onze doos met een heel assortiment chocolade hebben afgegeven. Tjitra had ondertussen al een klein overlevingspakketje afgezet met wat brood, water, 2 nieuwe Surinaamse simkaarten en vele andere dingen. Mama, we zullen dus niet verhongeren de eerste dagen. :-)
Een virtuele rondleiding voor mijn liefste volgertjes komt er zo aan!
Tijd om ons te installeren maar niet te goed want zaterdag komt het achterhuisje vrij en kunnen we ons daar beginnen nestelen. De klamboe hangt op, cadeautjes/briefjes van Eva zijn geopend en het bedje lonkt. Ondertussen was het 00h22 (of 04h22 Belgische tijd). Met dank aan meneer de ventilator zijn we als een blok in slaap gevallen.
Amai, dag 1 zit er al op!
Kusjes vanuit Sweetie Sranan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten