Het piekte toch wel toen na een uur en half slapen de wekker om 6h30 ging. Laat ons stellen dat het deze ochtend niet zo'n uitgebreid ontbijt was. Met de maskers in onze boekentas waren we klaar voor het carnavalsfeest op school. De kinderen waren prachtig verkleed! Oordeelt u zelf maar...
Op het schoolerf is een groot afdak waar normaal gezien de auto's van de juffen worden geparkeerd. Maar vandaag maakten de auto's plaats voor een muziekinstallatie, een heleboel stoeltjes en een clown. De Surinaamse clown die zijn gezicht wit had geschminkt had de taak om de hele school tot 11h bezig te houden.
Dat deed hij door elke klas een andere uitdaging te geven. Zo moesten de eersteklassers bijvoorbeeld een bal en een flesje doorgeven in een kring en wanneer de muziek stopte, kregen de kinderen die het vasthielden een cadeautje. Tussen de vierde- en de vijfdeklassers was er dan een dancebattle. Eva en ik stonden met open mond te kijken en enkele ogen zijn uit hun kassen gevallen. We hebben nog nooit kinderen zo zien dansen! Ze veranderden in een oogwenk tot professionele dansers en danseressen waarbij het leek alsof ze gewoon waren om elke week de show te stelen in een discotheek. Menig lichaamsdelen werden losgeschud...
Als afsluiter was er een wedstrijd waarbij een jury na enkele show-/catwalkrondes moesten beslissen wij miss en mister Carnaval werd. Uiteraard duidde de clown de stagiaires aan als juryleden samen met nog 3 andere juffen. Op het einde moesten wij natuurlijk ook eens een praalrondje maken. We mochten elk 10 cadeautjes uit een zak nemen en uitdelen aan de liefste kindjes. Ik merk dat ik de kindjes hier echt al doodgraag zie en in mijn hart wil meenemen naar huis. Gek dat we nu al denken aan hoe hard we ze zullen missen en hoe moeilijk het afscheid zal zijn. En ik vermoed dat dat wederzijds is...
Om half 12 (nuja 5 voor 12) werden we opgehaald voor de vreemdelingendienst. De politieagent aan het loket zag dat we Belgen waren en zei iets over de muziekgroep Kloesho. Na het vallen van enkele dollars begrepen we dat hij Clouseau bedoelde.
Soit, na deze nutteloze anekdote mochten we Diego bellen om ons terug komen op te pikken. We hoopten dat zijn motor goed gesmeerd was want we wilden zo snel mogelijk in ons bedje kruipen. We hadden niet echt ingecalculeerd dat we nog een uur moesten wachten. Gelukkig was er een reddende engel: de mevrouw aan het kraampje met broodjes en drinken. We vonden gelukkig een bankje (balk) waar we onze vondst konden verorberen en wat uitrusten. Dat laatste nam ik blijkbaar heel letterlijk.
Over die middag is er niet veel te vertellen. Zzzzzzz...
We vermoeden dat het nog een rustig avondje wordt.
Blogje hier, blogje daar. En de uren van de dag zijn weer bijna verstreken.
Elke dag verbazen we ons over hoe de tijd hier vliegt!
Maar morgen weer een nieuwe dag!
Dikke kus!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten