Deze morgen brak mijn hartje toen ik het Braziliaanse meisje weer zag huilen tijdens de vlaggenparade. Dat stond dan in een verrassend contrast met wanneer ik haar met een nieuw vriendinnetje zag spelen. Ik wilde de directrice net voorstellen om een gevoelsmeter voor haar te maken waarop ze ook kan aanduiden a.d.h.v. tekeningetjes in denkballonnetjes waarom ze huilt. Toen ik haar dan zag giechelen met een ander meisje, nam ze mijn hand om mee te spelen. Ik nam de proef op de som en testte de gevoelsmeter uit. Ze begreep het perfect en tekende zelf waarom ze zich (on)gelukkig voelt. Weer een stap(je) vooruit!
Het is weer een 'gezonde voeding'-dagje. Eerst her en der nog wat juffen vervangen en we vlogen erin! Natuurlijk waren weer een aantal kinderen hun eetdagboekje vergeten (ohja, hier gebeurt dat ook), maar daar pasten we wel een mouwtje aan. Je voelt dat kinderen onze manier van lesgeven niet gewoon zijn. Ze worden wild enthousiast bij elke interactie en je hoort ze niet wanneer ze iets moeten doen dat ze gewoon zijn (zoals dingen overschrijven van het bord). Hopelijk kunnen we ondanks de misschien drukkere lessen de kinderen stimuleren om zelf tot leren te komen zonder de controle te verliezen.
Onderweg naar huis zagen we in de Domineestraat dat in Shana alles werd verkocht voor 50%! Geef toe, daar konden we toch niet zomaar voorbij fietsen! We kwamen buiten met en totaal 2 shortjes, 1 topje, 2 T-shirts en 1 vestje voor een belachelijke prijs ;-)! Topdag!
Omdat het morgen carnaval is, en wij niet echt verkleedkledij voorzien hadden, maakten we een masker. Samen werden we 'kat en muis'...
Ik haalde m'n hartje nog eens op dankzij het papa-skype-uurtje. Dankjewel! Ik zie jullie zo graag!
Laatste tijd kreeg ik last van een bolletje in de plooi van mijn wijsvinger. Bleek dat het eigenlijk een blaar was die na maanden een eeltlaagje had gekregen en begon te ontsteken. Gelukkig hebben we mama Sheik die zich wel eens in een verpleegster wilde vermommen. Doorprikt, een beetje alcohol over, een pleistertje en hopelijk geneest het snel.
Toen ik na een tijdje terug beneden kwam, speelde zich het volgende tafereel af:
Eva zit in de zetel living in de living. Eline staat in de deuropening.
Eva: Eline! Moet ge nu ies wa weten?!
Eline: Graag.
Eva: Ik kreeg net een mail van de hogeschool!
Eline: Ah?
Eva: Ik heb een beurs gekregen!
Eline maakt een horlepiepje
(deels omdat we op voorhand afspraken dat we delen wanneer een van ons een beurs zou krijgen)
Eline checkt haar mailbox en komt achter de hoek.
Eva: En?!
Eline staat gebukt met handen voor de mond en knikt.
(Alles gebeurt vanaf hier in slowmotion)
Eva en Eline springen recht, slaken een gil, rennen baywatch-gewijs naar elkaar en vliegen elkaar in de armen.
Voor de duidelijkheid: Eva en ik kregen beiden een KaHo-beurs! Dit was voor ons een grote verrassing aangezien we er eigenlijk niet meer op durfden te hopen en ook een opluchting omdat koken toch nog altijd geld kost.
We hadden sowieso afgesproken om eens een donderdag-Havana-avond (discotheek) mee te maken, want blijkbaar is het daar supergezellig en leer je daar de echte Surinaamse muziek en dansmoves kennen. Omdat we telkens stage hebben op vrijdag ligt dit een beetje moeilijk, maar aangezien het morgen carnaval is en we enkel aanwezig hoeven te zijn tot 11h om te helpen, zagen we dit als de uitgelezen kans om het goede nieuws te vieren. We hadden afgesproken met Janne en Stein die ons Boyke, een Nederlandse stagiair en collega van Stein in het MOB, leerden kennen. Omdat de feestjes hier pas om 2h beginnen, speelden we thuis nog enkele spelletjes voor we vertrokken. Wat een feest! Gelukkig kunnen we morgenmiddag na een bezoekje aan de vreemdelingendienst om ons visum te verlengen, een paar uurtjes slaap inhalen...
Bigi bosi en brasa (= dikke kus en knuffel) van een gelukkige Eline!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten