Ik heb weer een doldwaas avontuur voor jullie klaarstaan! Gisteren konden jullie lezen dat we bij Stein afgesproken hadden om daarna naar Zsa Zsa Zu te vertrekken. Ook Boyke was weer van de partij. We leerden bij hem weer nieuwe mensjes kennen: Niels, een Antwerpenaar die al anderhalf jaar hier woont, en Fabian, een imker en dansleraar in de Zuiderse dansdisciplines.
Het was weer een gezellige boel!
Er werd na verloop van tijd toch wat salsamuziek opgezet en ik moest
natuurlijk eens testen hoe het met mijn salsaskills gesteld was! Trots
kan ik u mededelen dat ik toch tot gevorderde leerling werd benoemd!
Joepie! Dat is eerlijk gezegd niet moeilijk met zo'n professional die je
overal naartoe zwiert. ;-)
Uiteindelijk hadden we niet zo veel zin meer om naar een
discotheek te gaan. We hadden tenslotte ons eigen dansfeest al achter de
rug. Fabian vertelde dat hij aan de zee, op 20 minuutjes rijden, woont!
Omdat we hier toch zijn om eens wat van Suriname te zien, vertrokken we
op ons avontuur richting zijn dorp Weg Naar Zee (En neen, ik lieg niet.
Dat is echt de naam van zijn dorp). We stopten even bij zijn huis om
een houwer op te pikken. Blijkbaar komt dat altijd van pas.
Zo, nu konden we verder naar een ander stuk grond van hem waar we op zijn zelfgebouwde dijk onder een prachtige sterrenhemel van diepgaande filosofische gesprekken konden genieten. Omdat het stilaan vloed begon te worden en we dus een frisse wind gewaar werden, besloten we even in de 4x4 te rusten totdat het tijd was om getuige te zijn van een Surinaamse zonsopgang. Rond 6h was het moment bijna aangebroken totdat een veel dringender moment op de proppen kwam. Eline moest per sé op dit moment in the middle of nowhere naar toilet. Gelukkig stelde Fabian voor om even heen en weer te rennen naar zijn huis om de boodschap veilig en wel af te leveren (mijn excuses voor het plastisch uitdrukken). Dat scenario verliep veel sneller in m'n hoofd omdat ik geen rekening had gehouden met de opdracht dat ik in m'n mooiste kleedje en sandaaltjes in het donker door de sompige klei moest ploeteren. Enfin, we zijn geen watjes en wat moet, dat moet! Op de terugweg naar Eva en Boyke was het al behoorlijk licht. Gelukkig waren we net op tijd om de opkomende zon te kunnen aanschouwen. Prachtig! Dit zijn zo van die momenten die ik nooit zal vergeten!
We vonden het
echt wel tijd om naar huis te gaan en te bekomen van onze spontane
ingeving. Murphy dacht daar anders over. Toen we wilden vertrekken,
besloot de gladde kleibodem om ons toch nog een uurtje hier te houden.
Na veel geduw en (plank)gas zijn we er uiteindelijk toch uit geraakt! De
verrassing van dit uitje is toch dat Eva haar wit feestkleedje in haar
oorspronkelijke staat is gebleven! Hoera!
Jaja, lieve volgertjes, we waren toch blij met het weerzien van ons bedje na dit ongelofelijke avontuur!
Na enkele uurtjes slapen waren we weer klaar voor een dagje schrobben, poetsen en (af)wassen.
Ook de lessen van morgen zijn voorbereid, blogjes aangevuld en kunnen met een goed gevoel slaapjes doen!
Dodo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten