Dag 42

Dag lieve volgertjes!

Ik ben zo stijf als een plank. Blijkbaar heb ik dit weekend toch spieren gebruikt waarvan ik het bestaan niet wist waardoor ik nu rondloop zoals een cowboy die net van zijn paard komt en niet meer elegant ga zitten maar neerplof aangezien ik m'n benen niet meer kan buigen. Dit soort taferelen hebben Eva en mij al menig lachbuien bezorgd.

Vandaag was het een vrije dag in Suriname: Holi Phagwa, een Hindoestaans feest waarbij alle Surinamers gekleurd poeder, olie, verf en andere gekleurde vloeibare dingen naar elkaar gooien. Ook wij dragen ons steentje graag bij dus in witte kledij stonden we paraat om elkaar te bekladden. We hadden afgesproken om met de hele bende naar de Palmentuin te trekken. Voor we vertrokken wilden we natuurlijk nog iets in onze mond steken. Een pizzaatje, dachten we. Stein belde nog even naar Eva om het uur van de taxi af te spreken. Op dat moment had Eva het bord met onze gebakken pizza in de ene hand en de mobiele telefoon in de andere. Jah, HAD dus... Conclusie: ik moest het telefoongesprek voortzetten omdat Eva even over de grond moest rollen van het lachen. Bedankt, meneer de zwaartekracht, om de kant van het beleg steeds naar beneden te laten vallen. Het is op die resterende 10 minuten dan toch nog een kippenragout met gebakken aardappeltjes geworden. Ook niet slecht. (We hebben trouwens afgesproken dat ik de volgende keer het bord op tafel zal zetten...)

Dankzij onze goede vriend en taxichauffeur, Dikke Brian, geraakten we veilig en wel op de place to be. Wat een feest! We kwamen al onze vrienden tegen. 't Is te zeggen: zij zagen ons, komen aangerend, vallen aan met poeder en wij proberen door de poeder door te ontcijferen wie het was. We shaketen het poeder van ons lijf op de livemuziek van de groep 'Express' uit Nederland. Na de jaarlijkse wedstrijd, om een pot aan een touw op 10 meter hoogte tussen 2 palmbomen te pakken, door een piramide te maken 8 mannen, trokken we naar het Onafhankelijkheidsplein waar het feesten lekker doorging. Shub Holi!!!

We zitten vandaag op de helft van het Surinameverhaal. Langs de ene kant ongelofelijk dat het zo snel gaat, maar langs de andere kant voelt het wel fijn om eens af te tellen naar de moment dat ik al de mensen die ik lief heb aan de andere kant opnieuw stevig kan vastpakken en niet meer naar een schermpje hoef te kijken. Ik zie jullie allemaal zo graag!

Een dikke (digitale) knuffel!