Juf Mina had ons gisteren al gewaarschuwd dat ze werk had voor ons vandaag. Deze morgen merkten we meteen dat juf Manuela van de 4e klas niet op school was dus ons dagje was weer volgepland. Als eerste taak kregen ze een repetitie van een dictee (of was het dan toch diktee voor de Surinamers?). We zagen het volledig zitten, alleen juf Mina niet en begrijpelijk ook. Aangezien wij geen Surinaams accent hebben, zouden de kinderen natuurlijk fouten kunnen maken. Terwijl de directrice de zinnen 'dikteerde', begonnen wij aan onze laatste beloningssystemen (de ijshoorntjes voor 3B, bewegingstussendoortjes voor 1A en de beloningsbonnen voor alle klassen). Een lachje af en toe konden we niet verbergen. Het is gewoon ontzettend grappig om die Surinamers te horen articuleren.
De kinderen hadden vandaag gymles van de hospitante. Dat gaf ons even de tijd om goed door te werken. En dat deden we! De beloningssystemen zijn ondertussen klaar dus konden we al een zanglesje voor morgen voorbereiden. Omdat de juffen van de eerste klas altijd laaiend enthousiast zijn over onze liedjes, wilden we hen verrassen met een nieuw liedje: de droomboom. We maakten uit papier alvast een gebakje, een dropje en een chocolaatje!
Na de pauze was het rekenen. Om de kinderen wat te stimuleren, maakten we gebruik van ons eigen ontworpen beloningssysteem. Het plezierde ons uiteraard dat we zagen dat het reeds in gebruik was. Dat gaat goed, als je het mij vraagt!
Omdat we nog een beetje tijd over hadden en we tussendoor al galgje en bodypercussie hadden gedaan, zagen Eva en ik de kans om ons liedje over de droomboom al eens uit te testen. Het resultaat was echt leuk! De kinderen die zich anders nooit kunnen concentreren, waren nu helemaal in de ban van de boom...
Ergens in de loop van de voormiddag hoorden Eva en ik luid geschreeuw van een meisje aan de overkant bij de andere Elisabethschool. Ik grapte tegen Eva dat er weer eentje vermoord werd omdat we telkens gegil horen van de turnlessen in de gymzaal. De kinderen keken door het raam en troepten plotseling samen. Blijkbaar was er een hele hoop mensen samengekomen en hoorden de ambulance aankomen. Toen we na de schel over het erf liepen om onze fietsen uit het kleedhok te nemen, kwamen de leerlingen vertellen dat een meisje van de overkant zelfmoord had gepleegd met een mes. Dat wilden we toch eens natrekken maar de juffen wisten van niets. Toch bizar...
Thuis legden we de laatste hand aan onze beloningssystemen zodat we naar de drukker konden vertrekken. Gelukkig konden we Stein overhalen om mee te gaan met een etentje bij Naskip zodat we toch iets veiliger in het schemerlicht naar huis konden fietsen.
We voelen echt dat het einde al in zicht is. Al onze projecten beginnen afgerond te raken. Nog twee repetities voor onze theatervoorstelling, nog 1 les rond gezonde voeding, we zien een mooie vooruitgang bij de anderstalige kindjes, onze beloningssystemen zijn af, 15 stagedagen te gaan, binnen 15 dagen is papa hier en er resten ons nog maar 9 dagen wanneer hij vertrekt! Het is niet te geloven hoe snel het allemaal gaat! Langs de andere kant zal ik wel blij zijn om mijn lieve schat terug bij me te hebben. (Melig melig, ik weet het)
Lovies!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten